(DxD X Blue Archive) ภัยสังคมกับ 'เพื่อน?' มังกรแดง

รถไฟขบวนหนึ่งที่กำลังเคลื่อนตัวไปช้าๆ ลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศและแสงแดดในยามเย็น ก็มีร่างของคนคนหนึ่งนั่งอยู่พร้อมกับมองออกไปที่ข้างหน้าต่าง มันคือเมืองคิโวทอส เมืองที่ได้ชื่อว่าเมืองแห่งการศึกษา เมื่องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยโรงเรียนมากมายกว่าหลายพันแห่ง เมื่อที่ครูคนนี้ได้ใช้ชีวิตอยู่มานานจนวาระสุดท้าย

??? “ที่นี่คงจะเป็นโลกหลังความตายสินะ…”

ดวงตาสีฟ้าได้จ้องมองภาพของเมืองที่อยู่ไกลออกไป ในระหว่าที่รถไฟนั้นได้เคลื่อนตัวออกจากเมื่อง แสงอาทิตย์เริ่มมืดลง แต่เมืองตรงหน้าก็ยังเต็มไปด้วยไฟหลากสีที่ดูวุ่นวายแต่ก็สงบสุขในเวลาเดียวกัน

??? “เป็นเมื่องที่สวยมากเลยใช่ไหมล่ะคะ…”

พอหันไปตามเสียง คุณครูก็ได้พบกับคนที่ได้นำพาชะตาชีวิตของตนมาอยู่ที่นี่ จากคนธรรมดาๆคนหนึ่งสู่หน้าที่ครูที่คอยสั่งสอนและปกป้องนักเรียนยิ่งชีพในเมืองที่เต็มไปด้วยความอันตรายจากอาวุธที่ทำให้คนธรรมดาตายได้หากถูกมันยิงเข้าเพียงนัดเดียว ทว่าสุดท้ายแล้วคุณครูก็สามารถผ่านมันมาได้ จนตอนนี้แม้แคล้วคลาดจากกระสุนและอาวุธสงคราม แต่มนุษย์ก็ไม่อาจจะหนีพ้นอายุไขที่จำกัดได้….

??? “ประธานนักเรียน…”

??? “สวัสดีค่ะคุณครู เจอกันอีกแล้วนะคะ”

??? “ก็นั่นสิครั้งแรกที่เราเจอกันเธอก็ไม่ยอมให้ฉันพูดเลย แล้วรอบนี่จะให้ฉันไปเป็นครูที่ไหนอีกล่ะ ?”

ประธาน “หุๆ ไม่ใช่หรอกนะคะ ถ้าเกิดฉันยัดหน้าที่อะไรซักอย่างให้คุณไปอีก ตัวฉันเองก็คงไม่ต่างอะไรกับมารร้ายที่ไร้ซึ่งหัวใจหรอกนะคะ รอบนี่น่ะฉันมาเพื่อที่จะได้ขอบคุณค่ะ สำหรับทุกสิ่งที่คุณได้ช่วยเมืองนี้ไว้ ช่วยเหล่านักเรียนมากมายให้เติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ดี”

“ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพราะคุณครู ผู้ใหญ่คนเดียวที่ฉันไว้ใจ…”

“น่าเสียดายจังที่พวกเราไม่ได้เจอกันให้มากกว่านี้”

“ถ้าหากมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นอีกครั้งล่ะก็ ไว้พวกเรามาเจอกันใหม่นะคะ”

“ลาก่อนนะคะแล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะคุณครู”

รถไฟได้เคลื่อนตัวออกจนเมืองใหญ่ได้ลับสายตากลายเป็นเพียงจุดเล็กๆจุดเดียวทามกลางแสงไฟมากมายที่สองสว่าจากในความมืด ร่างของเด็กสาวผมสีฟ้าที่เคยนั่งอยู่ฝังตรงข้างมก็ได้หายไปราวกับที่ผ่านมาเป็นเพียงภาพลวงตา…

ตัวของคุณครูนั้นได้แอบใจหายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มันเป็นน้ำตาที่เต็มไปด้วยความตื้นตันเมื่อได้นึกย้อนถึงภาพของเด็กสาวที่ตนได้สั่งสอนนั้นเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ยอดเยี่ยม ปนความเสียใจที่ตนไม่อาจจะอยู่กับพวกเธออีกแล้ว

??? “แก่จนป่านนี้แล้วก็ยังร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กอีกนะตัวเรา…”

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ตนนั้นได้เริ่มนึกย้อนกลับไปในวัยเด็กและอยากหวนกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้น มันไม่อาจจะเป็นไปไม่ได้แล้วก็ตาม แต่คุณครูคนนี้ก็ยังคงฝันถึงการกลับไปใช่ชีวิตเช่นนั้น ยิ่งนานวันเข้าความคิดเช่นนี้ก็ยิ่งมากขึ้น เรื่อยๆ  ตั้งแค่เมื่อไหร่กันที่ภายในใจนั้นสวดอ้อนวอนต่อสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงอย่างพระเจ้า ราวกับพวกงมงายที่เคยเป็นศัตรูกันเมื่อครั้งอดีต…

??? “เรายังใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่คุ้มเลย…”

สายลมนั้นได้พัดผ่านไปตามแรงจากรถไฟที่เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ราวกับความฝันแสนสงบอันไร้จุดสิ้นสุด มันถึงเวลาที่ต้องปล่อยวางได้แล้วคุณครูได้หลบตาลง เอนหลังลงบนเบาะที่นั่งอย่างช้าๆ และปล่อยตัวปล่อยใจของตนให้พักผ่อน 

เสียงของรถไฟได้เคลื่อนตัวไปช้าๆ ก่อนจะเริ่มเบาลง เรื่อยๆ จนในที่สุด มันก็ได้เงียบลง ไปพร้อมกับท้องฟ้าไร้แสงจันทร์ที่มืดสนิท แสงไฟจากเมืองใหญ่นั้นก็ไกลเกินกว่าแสงนั้นจะส่งมาถึงแล้ว

“ลาก่อนนะ ถ้าหากปาฏิหาริย์มีจริงล่ะก็ ไว้พวกเรามาเจอกันใหม่”